Bu ara kendime en çok hatırlattığım cümle: “Ben bilmem.”
Nasıl bir rahatlık var içinde. Nasıl bir huzur ve özgürlük.
Doğduğumuz günden itibaren öğrenme, bilme, anlama, hakim olma, kontrol etme gibi sarmallara dolanıp duruyoruz. Ama şunu sordunuz mu hiç kendinize: “Gerçekten bilebilir miyim?”
Benim için neyin iyi neyin kötü olduğunu, tek bir an sonra hayatımda ne olacağını, ertesi sabah nasıl uyanacağımı, işe gitmek üzere evden çıktığımda varıp varamayacağımı…
Bunları endişe havuzunda boğulalım diye yazmıyorum bütün bu endişelerin yersiz olduğunu, kontrol edemeyeceğiniz şeyleri düşünmenin sizi sadece bu anın büyüsünden kopardığını hatırlatmak için yazıyorum. Çünkü gerçekten %100 bilebileceğin, kontrol edebileceğin tek bir şey bile yok bu evrende.
Sokrates’in dediği gibi “Bildiğim tek şey, hiçbir şey bilmediğimdir.”
Bizi kaygıya, endişeye düşüren bu belirsizlik hali değilde onu kabullenememek gibi geliyor. Ne dersiniz? Halbuki bu “belirsizlik” hali buz gibi bir gerçek. Öyleyse onunla savaşmaktansa ona teslim olmamak niye? Aslında bir kere kabullensek, bir kere barışsak bu belirsizlikle… Kendimizi bıraksak belirsizliğin bilgeliğine…
Sonuçtan, olacaklardan, olmayacaklardan bağımsız güven içinde atsak adımlarımızı, sonuca değil anın içindeki eylemimize odaklansak, onu yapabildiğimizin en iyisiyle yapmayı denesek ve sonrasını bıraksak.. Nasıl olurdu bir düşünsenize… Gerçek bir özgürlük olurdu bence.
Deepak Chopra Başarının yedi spiritüel yasasının altıncısı olan “zihinsel bağımsızlık” yasasında “Zihinsel bağımsızlıkta belirsizliğin bilgeliği yatar. Belirsizliğin bilgeliğindeyse özgürleşme yatar: geçmişimizden, bilinenden ve geçmiş koşullanmaların hepsinden…” diyor.
Kararsız kaldığım, sıkışık hissettiğim, bir adım atmam, bir şey yapmam gerek baskısını her hissettiğimde kendime bunu hatırlatıyorum: ben bilmiyorum benim için ne iyi ne kötü, ne doğru ne yanlış sadece izin veriyorum, bırakıyorum ve teslim oluyorum…
Peki kime? Neye?
Sen her neye, şeye inanıyorsan…
Comments